gökyüzü ve yeryüzü anlaşmış gibi griye bürünürken ben üşüyordum...
ve ruhumda bir ayaz, avaz avaz bağırıyordu.
fırtına gelmek üzereydi
ki bilmeliydim, bu sessizlik hayra alamet değildi.
sağanak sormadan başlamıştı,
ne yapacağımı bilmezken
ellerim geçmişimle
dilim şimdimle bağlı,
ve içim bir afet yerini andırırken
tenimi bir sunak üzerine uzanmış gördüm;
sanki kurban edilmeye alışmış...
suskun,
kararlı
ve hüznüne yenilmiş.
Yorumlar