IRIS

uyku tutmadı... zaten "normal" de olamadım hiçbir zaman... kitapları karıştırıyorken gözüme "uzak" çarptı, oruç aruoba'nın... ne "ortak" bir duyguydu uzaklık... ve özlemek elbette... altları bolca çizikli satırlardan azıcık paylaşım: "özlediğin, gidip göremediğindir; ama, gidip görmek istediğin... özlem, gidip görememendir; ama gidip görmek istemen... özlediğin, gidip görmek istediğin - ama gidip göremediğin... özlem, gidip görmek istemen - ama, gidememen, görememen; gene de, istemen..." "özlem, 'yeniden -gelecek misin bana- hep?' sorusuna artık yanıt bulamama konumudur- 'ne zaman hiç gitmeyeceksin?' sorusunun ise hiç sorulamadığı konum..." "özlem, yeri gelir, buruşturulup bir kenara atılmış bir sigara paketi gibi olur - öyle hisseder kendini özleyen..." "özlem, en çok yöneldiği olduğu halde, yarını siler; çünkü en çok önem verdiği, dündür - oysa, özlem, hep, simdidedir"

ne zamandır içimden yazmak gelmiyor, delicesine okuyorum, su içer gibi... her güne bir kitap. o kadar çok biriktirmişim, o kadar çok uzaktan bakmışım ki... tatil de yaklaşıyor, uzun zaman bekleme beni blog... belki arada uğrarım ama yazar mıyım, orası meçhul... zira içim boş gibi, koflaşmışım sanki. sözcükler diyarına gezintilerim son buldu bu aralar, dünya sığlaştı sanki... biliyorum; şimdi toparlanma vakti... biraz güneş, bolca deniz ve kitap, kendime ve cümlelerime kavuşacağım... hoşçakalınız efem... görüşürüz ki :)