dün gece, ege'ye karşı bir terasta, iki kişilik bir sohbet esnasında, elimde dumanı tüten kahvemi yudumlayıp otururken düşündüm ki, yaşam ne acayip... hiç gitmeyeceğiniz yerler, hiç tanımayacağınız insanlar, asla yapmayacağınızı düşündüğünüz bir dolu şey aslında size hiç de uzak değil... ve yaşam sürprizlerle dolu...
şu an, karşımdaki manzara çok güzel, nicedir özlemişim. bu sakinliği, huzuru, doyasıya gülmeyi, sabahlara kadar sohbet etmeyi, gecenin karanlığındaki bu dinginliği, denizin dengesizliğini ve maviliğini, rüzgarın bu tatlı ürpertişlerini, özlemişim... burada, bu saatte düşlerin gerçeklere karışmasını...
rüzgar esiyor, deniz ve ağaçların hışırtısı birbirine karışıyor, ama ne tatlı... artık geceler serinlemeye başladı, şöyle inceden bir battaniye, bir şal istiyor beden. ama ruhum üşümüyor burada...
burada ruhum kanatlanıyor... yanaklarım tomurcuklanıyor... yüreğimde bir pıtrak, kendine yer edinmeye çalışıyor...
Yorumlar