akmış rimellerim; yüzümde karanlık bir resim. yüzüm; yol yol olmuş bir nakış. üzerinde; gözlerimden kaynak almış bir ırmak. ırmak; aşk, aşksa harcanan...
ve sen; daima sevilecek olan, inanmamayı seçerek kilitledin ya kapını, o an bitti işte... ne desem boş, ne desem acı şimdi. hadi, içimdeki telaş an-be-an büyürken karış karanlığa, git, hadi... korkuyorum ama, kapat pencereni yüzüme; hiç var olmamışım gibi, git hadi... sırtını dön, ensende kıvrılsın saçların, ben durup, arkandan bakayım... sen üzülme... nasılsa alışkınım yalnızlığa ve hüzne... bu defa da senden olsun...
hem ne diyordu şair;
"hüzün ki en çok yakışandır bize"
Yorumlar
ve o tek an, bütün bir hayatımıza uzanır