cumartesi

ne zaman dinlesem salya sümük ağladığım tek şarkıdır cumartesi... mekan tanımam, nerede duyarsam, orada süzülür yaşlar yanaklarımdan...

annem gittiğinde cumartesiydi... erken gitmeyi severdi. yine sevdiği gibi erken gitti... 48'indeydi gittiğinde ve ancak 38'inde göstermekteydi...

kasım geldiğinde içimdeki endişe büyümeye başlıyor hep, aralık gelecek ve o gün, olanca ağırlığıyla bir kez daha karşıma dikilecek diye. insan unutamıyor, o günü yaşanmamış sayamıyor... alışıyorsunuz, duyarsızlaşıyorsunuz, bir süre sonra ondan konuşmak, onun fotoğraflarına bakmak hırpalamamaya başlıyor sizi... ama özlemek yok mu?! en sıradan ayrıntılar bile dokunmaya, gözleriniz dolmaya, dudaklarınız titremeye başlıyor... bir ses, bir koku, bir renk, bir fotoğraf kanatmaya yetiyor, çoktan kabuk tutmuş yaralarınızı...

yine aylardan kasım... yine başladı teranem... ve yine cumartesi...