geçmişi geride bıraktım, lakin unutmadım... bazen öyle özledim ki -kendime bile itiraf edemedim- susmayı kendime çare belledim... ağzıma mırıltılar yapıştı sonraları dua saydığım:
"'lütfen bu gece üşümesin-'
'lütfen bu gece acılanmasın-'
'lütfen bu gece rahat uyusun-'"
"özlem"e takıldım... o -az eskimiş- zamanda okuduğum kitabı anımsadım... şöyle diyordu yazar; "özlem: bir yanına bir şeyler yazılmış bir katlı kağıdın yırtılmış yarısındaki boşluk gibi..."
"özlem, dilektir" ya sevgili, diyorum ki;
hiçbir şey bilmiyorum sevgili... bir boşluğa asılmış, sönmek üzere olan bir yıldız gibiyim... aydınlık gecelerde parlıyorken, geceler kararınca üzerine asfalttan bulutlar dökülmüş gibi...
Yorumlar