IRIS

çok sevdiğim ve kendime anlamsız derecede çok yakıştırdığım ismimden vazgeçiyorum. hani bazen söylenecek çok şey vardır, ama susması gerekir insanın. bu da o anlardan biri. bir veda... bir başlangıç... yine, yeniden, karşılaşmak ümidiyle... dostluğunuz, yorumlarınız için hepinize binlerce kez teşekkür ederim... hoşça kalın... iris

bu ara yine esti bana... normal şartlar altında hastayken dışarı çıkmaktan hoşlanmam. hele alışverişe gitmekten hiç! çünkü hiçbir şey beğenemem, yanımdaki her kimse onu kanser ederim. geçtiğimiz gün kuzen beni ayarttı. "hadi gel gidip ayakkabı bakalım." dedi. gitsem mi, gitmesem mi derken kendimi ayakkabıcımızda buldum... o muydu, bu muydu derken de bi baktım ki kasadayım... 4 adet ayakkabı, 2 adet de çanta almışım. bir maaşı ayakkabıya bağladım anlayacağınız... içime oturdu resmen! bu ay aç kalırsam, onları kemiririm artık :) eve geldiğimde "iyi ki hastaymışım" diye düşünmedim desem yalan olur :) kim bilir kaç maaşı bağlardım o zaman :)

Bazı kadınların şövalye sandıkları adamların, aslında alüminyum folyo ile kaplanmış denyo olduklarını görmeleri bayağı zaman alıyor. Küçük İskender