Omuz omuza yürüyerek gelirken biz, bu güzel günün içinden,
Aydınlarıyız tüm parlaklığıyla aniden çıkan bir güneşin
Bir milyon kararmış mutfak ve bin gri fabrika çatısı hep birden,
Çünkü şarkısını söylediğimizi duyuyor halk 'Ekmekle Güllerin.'
Omuz omuza yürüyerek gelirken biz, erkekler için de savaşımız...
Kadınların çocuklarıydı onlar, biz yine onların analarıyız.
Doğumdan yaşamın sonuna kadar ter dökmekle geçmeyecek günlerimiz,
Yürekler de aç gövdeler gibi: Ekmek verin ama gül de isteriz.
Omuz omuza yürüyerek gelirken biz, geçiyor şarkımızdan
Sayısız ölmüş kadın haykırarak eski türküsünü ekmeğin,
Kölelikten tadını bilmedi ruhları sanatın, sevginin, güzelliğin,
Evet, hem ekmek için savaşımız, hem de güller için.
Daha güzel günleri getiriyoruz, omuz omuza yürüyerek.
Kadınların başkaldırması insanlığın başkaldırması demek.
Artık yok kölelik ve tembellik, bir yatana on kişilik emek.
Paylaşılacak güzellikleri yaşamın, Ekmekle Güllerle, Güllerle Ekmek.
“Ekmek istiyoruz, gül de!” sloganı ilk defa, 1908 New York’unda 128 kadın işçinin hayatını kaybettiği bir fabrika yangınından sonra yürüyüşe geçen 15 bin kadın işçi tarafından söylenmişti. Bu olaydan üç yıl sonra (1911) James Oppenheimer "Ekmek ve Güller" isimli bir şiir kaleme aldı ve bu şiirden bestelenen şarkı -hatta marş demek daha doğru olur) 1912'deki Lawrence grevine damgasını vurdu... Ki zaten bunun sonrasında da bu grev tarihe "Ekmek ve Güller" grevi olarak geçti.
(şiirin orjinali ve şarkı için tıklayınız)
Yorumlar