ilkbahar, yaz, sonbahar, kış... ve ilkbahar

geçen gece uzun zamandır izlemek istediğim, lakin bir türlü fırsat bulamamış olduğum "spring, summer, fall, winter… and spring"i (bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom) izledim...

kim ki duk'la "bin jip" (3-iron) ile tanıştım... daha öncesinde bunun gibi neredeyse diyalogsuz filmlerden hoşlandığım görülmemişti. ama bu filmi (ve kim ki duk'un diğer filmlerini) izlerken diyaloğa gerek duymadım desem yalan olmaz.

"the bow" (hwal) kim ki duk'un izlediğim ikinci filmi oldu... sonrasında "breath" (soom) geldi [şimdi de sırada "time" (shi gan) ve son filmi "dream" (bi-mong) var]... filmlerinde diyaloglar minimum düzeyde yer alsa da anlatılmak istenenler görsellikle ve müzikle zihninize kazınıyor... diyalog olmaması ise seyirciyi asla sıkmıyor...

geleyim "spring, summer, fall, winter… and spring"e... filmle ilgili olarak çok fazla bir şey söylemeyeceğim, zira anlatmanın filmin büyüsünü kaçıracağını düşünmekteyim... ama illa bir şeyler söylemek gerekirse, sembolizmin doruklarında gezinen bir film bu, mevsimler insan yaşamının evrelerini sembolize ediyor. film bunun dışında budizm'e de yaslanıyor, dini altyapısı itibariyle... budizm'e bağlı inanışlara (reenkarnasyon, kutsal hayvanlar, münzevi hayatın gerekliliği vb.) ve ritüellere yer veriliyor.



film dünyevilikten uzak, bir göl üzerine kurulmuş küçük bir manastırda geçiyor... (ki orası bana bile dünyadan elimi eteğimi çektirir) başlangıçta bir rahip ve küçük rahip adayından oluşan oyuncular (ve hatta havyanlar), öteki mevsimlerin gelmesiyle çeşitleniyorlar, filmin tek değişmeyeni bilge rahibimiz.

konu derin... anlatım ve filmin bütünü asla sıradan değil... sıkıcı değil... hem dingin, hem rahatsız edici... bir yanıyla bizim de insanlığımızla yüzleşmemize yardımcı olan, "anlatma"nın sadece "sözcük"lerle yapılmadığını kanıtlayan görsel bir şölen... izleyin derim...