artık seyirci telefonu alınmasın programa lütfen...
muhabbetler dayanılmayacak derecede sıkıcı ve gereksiz oluyor...
(hee diyeceksiniz ki, "çok da umursadı!", n'apim, isteyenin bir yüzü....)
ilişkilerle ilgili en gıcık olduğum kavramlardan birisi "ara verme"dir. hiç anlamam... bilgisayar mıyız lan biz, kapayıp açtığımızda eski, normal işleyişimize geri dönelim? mesele özlemekse, bunu dillendirmeden bahaneler uydur, görüşme, özle... mesele sorunlarsa konuş, anlat, dinle, çözmeye çalış... bir süre görüşmediğinde sorunlar ortadan kalkacak mı? ama mesele bu değil elbette. ara vermek ayrılığın önsözünü yazmaktır. kolaylaştırmaktır bir nevi... ilişkiye ara verilir, zaman geçer, bu sürede onsuz da yaşanılabildiği keşfedilir, ufak sorunlar göze batmaya başlar; zaman geçer, kişiler geçen zamanda kendilerini ayrılığa alıştırır... sonra birleşilir yeniden, ama kaçınılmaz son kapının eşiğinde beklemektedir... küçük bir kıvılcıma bakar her şey, önsözden sonra, roman da biter...
Yorumlar
umursama konusuna gelince özellikle sözlüklerde yazılanları umursuyorlar sanırım.
ama şu an çok büyük bir çoğunluk şikayetçi... şahsen telefon konuşmalarında hatun kısmısının şu sakız gibi uzattığı kelimeleri, kurdukları birbirinden ilginç cümleleri, sordukları saçma soruları dinleyeceğime tv'nin sesini kısıyorum... eğer çok uzarsa da kapatıyorum... yaa işte böyleyken böyle...
evet, özellikle sözlükleri çok dikkate alıyor, biliyorum... ama bloglara bakıyor mu bilmiyorum :))
hani komik ya da eğlenceli olsa neyse... çok anlamsız, çok sıkıcı...