Güzel ve aydınlık bir pazar gününü, yine güzel ve aydınlık geçirecektim oysa ki... Ama ani bir kararla dışarıya çıkmaktan vazgeçip, film izlemeye karar verdim.(Aydınlık buraya kadar devam ediyor...)1988 yapımı, Akiyuki Nosaka'nın yarı biyografik romanından uyarlanan, Isao Takahata'nın animesi "Grave of the Fireflies" (Hotaru No Haka)'ı izledim... Film başlar başlamaz kendinizi küçük mutlulukların yaşandığı simsiyah bir dünyada buluyorsunuz, film bittikten sonra da karanlığı devam ediyor. Bu ara zaten duygusallık konusunda açık arayla zirvede olan bünyem haliyle dayanamadı, ağladım; ama rahatlayamadım...
Film şu cümleyle başlıyor; "21 Eylül 1945, öldüğüm geceydi." Bir anime olmasına rağmen; savaşı, savaşın gerçek ve gözardı edilen yıkımını olanca çıplaklığıyla gösteriyor. Seita ve kız kardeşi Setsuko'nun yaşadığı her şey canınızı yakıyor, savaşın acısı yüzünüzde tokat olup patlıyor, içinizdeki ufaklık başını aşağıya eğip, dudaklarını titreterek ağlamaya başlıyor.
Anime deyip geçmemek gerekiyor, cidden çok başarılı... yalnız siz siz olun, ruhi açıdan çöküşte olduğunuz bir dönemde izlemeyin, çok fena şekilde dağılabilirsiniz...
Yorumlar