eskimiş acılar

çocukluk yaralarına benzer eski acılar... hani o zamanlar, yaralar kabuklanmaya başlardı, iyileşiyorlar ya; hafif, tatlı bir kaşıntı kaplardı üzerlerini... biz de kaşırdık, kabuklar açılır yaralar daha taze, yenilenmiş bir şekilde çıkardı karşımıza... ki bu döngü durmaksızın tekrarlanırdı...

eski acılar da öyle işte... sinsi kaşıntılarla sarıp sarmalayıp, yenileniyorlar bünyede...

(geçtiğimiz günlerde "karadut"umun kara atlısı için konuşurken çıktı aslında bu ufacık yazının belkemiği... o yüzden "karadut"um için olsun bu ufacığım... ve elbette; eskimiş acılarımızın yenilenmemesi dileğiyle...)

Yorumlar

gerisi önemli değil... dedi ki…

:)

acı zaten tatlı bir şeydir. o yüzden kaşırız...

5 Mart 2009 14:44

karadut dedi ki…

karadut cok sevindi kiiii :E

5 Mart 2009 19:49

palomar dedi ki…

herşey gider...
bazıları geri gelir.

5 Mart 2009 22:00

Bu blogdaki popüler yayınlar

ara

ilişkilerle ilgili en gıcık olduğum kavramlardan birisi "ara verme"dir. hiç anlamam... bilgisayar mıyız lan biz, kapayıp açtığımızda eski, normal işleyişimize geri dönelim? mesele özlemekse, bunu dillendirmeden bahaneler uydur, görüşme, özle... mesele sorunlarsa konuş, anlat, dinle, çözmeye çalış... bir süre görüşmediğinde sorunlar ortadan kalkacak mı? ama mesele bu değil elbette. ara vermek ayrılığın önsözünü yazmaktır. kolaylaştırmaktır bir nevi... ilişkiye ara verilir, zaman geçer, bu sürede onsuz da yaşanılabildiği keşfedilir, ufak sorunlar göze batmaya başlar; zaman geçer, kişiler geçen zamanda kendilerini ayrılığa alıştırır... sonra birleşilir yeniden, ama kaçınılmaz son kapının eşiğinde beklemektedir... küçük bir kıvılcıma bakar her şey, önsözden sonra, roman da biter...