Ana içeriğe atla

sen benim hiçbir şeyimsin...

sen benim hiçbir şeyimsin
yabancı bir şarkı gibi yarım
yağmurlu bir ağaç gibi ıslak
hiç kimse misin bilmem ki nesin
uykumun arasında çağırdığım
çocukluk sesimle ağlayarak

sen benim hiçbir şeyimsin

söyleyecek çok şey vardı... biraz gereksiz geldi, biraz eğreti... artık tükenmişti kelimelerimiz, geç fark etsek de... hüznü ezberlemiştim, acıya dâhildim, varlıktan yokluğa doğru yolculuk halindeydim. dediğin her şeyi kabullendim.

biliyordum bitecekti. dolmak üzereydi o aşkın miadı... bağıra çağıra geliyordu, görünen köy kılavuz istemiyordu, ben anlamamaya çalışıyordum sadece. görüyordum, ama yumuyordum gözlerimi; duyuyordum, ama tıkıyordum kulaklarımı küçük bir çocuk gibi; biliyordum, ama inkâr ediyordum bildiğimi... "bitti o sevda" dememek adına yapıyordum her şeyi. üç maymunu oynamayı ben tercih etmiştim, geçer zannedip... geçmedi, gitti.

artık sen benim hiçbir şeyimdin...

söylenecek çok şey vardı oysa, konuşmalıydım. ama sustum. yoktum, hiç olmadım... hiç konuşmadım... farz edin... ben öyle yapacağım.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

ara

ilişkilerle ilgili en gıcık olduğum kavramlardan birisi "ara verme"dir. hiç anlamam... bilgisayar mıyız lan biz, kapayıp açtığımızda eski, normal işleyişimize geri dönelim? mesele özlemekse, bunu dillendirmeden bahaneler uydur, görüşme, özle... mesele sorunlarsa konuş, anlat, dinle, çözmeye çalış... bir süre görüşmediğinde sorunlar ortadan kalkacak mı? ama mesele bu değil elbette. ara vermek ayrılığın önsözünü yazmaktır. kolaylaştırmaktır bir nevi... ilişkiye ara verilir, zaman geçer, bu sürede onsuz da yaşanılabildiği keşfedilir, ufak sorunlar göze batmaya başlar; zaman geçer, kişiler geçen zamanda kendilerini ayrılığa alıştırır... sonra birleşilir yeniden, ama kaçınılmaz son kapının eşiğinde beklemektedir... küçük bir kıvılcıma bakar her şey, önsözden sonra, roman da biter...

((: herkese iyi bayramlar :))