Ne çabuk geçti zaman ve ne çok insan geçti hayatımdan.
Okurken, çalışırken, severken, sevilirken, özlerken, haksızlığa uğrarken, haksızlık ederken, terk ederken, terk edilirken, aldatılırken büyüdüm. Biraz sancılı oldu ama öğrendim. Kim olduğumu, ne istediğimi fark ettim. Pişman olmamı umanlara ve yaşadığım tüm olumsuzluklara rağmen pişman olmadım.
Uzun yolları aştım, tatil için bile hayalini kurmadığım bir ülkede üç yıl yaşadım. Oraya kendimi ait hissetmedim belki ama kendimi orada rahat hissettim. Güven duygusuyla tanıştım ve orayı sevdim. Sonra oradan da ayrıldım, çok daha uzun yolları aştım.
Hep çok bilinmeyenli denklemler yönlendirdi hayatımı. Sayelerinde belirsizliklere karıştım.
Çok değil, ama çok nitelikli kayıplar verdim. Yerleri doldurulacak kayıplar değildi, eksik kaldım. Kaybettiklerimi sevmeye devam ederken eksik kalmaya da alıştım.
Şimdi tam anlamıyla dünyanın öbür ucunda ve çok bilinmeyenli bir denklemin tam ortasındayım. Bu yeni başlangıç için heyecanlıyım. Buraya ait olmayı istesem de hayat nereye sürükler, ben nasıl davranırım bilmiyorum. İyi ve güzel olacağını umuyorum.
Seviyorum.
Özlüyorum.
Korkmuyorum.
Yorumlar